Odda – Geilo

Kierując się Eitrheimsvegen na wschód w stronę Kremarvegen (Trasa 13), a dalej trasą nr 7 zmierzamy do przodu. Niestety pogoda od ostatniego dnia nie poprawiła się, a wręcz jest jeszcze gorzej, leje bezustannie mimo pokonywanych setek kilometrów. Podczas drogi na samym końcu Hardangerfjord przejeżdżamy obok wciśniętego między zbocza gór Eidfjordu.
Znajduje się tu malownicza górska farma Kjeasen, wznosząca się niczym orle gniazdo na wysokości 600 m ponad taflą wody. Przy dobrej pogodzie to jedno z najbardziej widowiskowych miejsc nad Hardangerem. Dzisiejsza nieciekawa pogoda nie nastraja optymizmem do podziwiania widoków, ale ryzykujemy. Do farmy dojeżdżamy drogą od parkingu przy elektrowni Sima. Czekamy tu kilkanaście minut na przejazd przez jednokierunkowy tunel, o pełnych godzinach otwierany dla pojazdów jadących w górę drogi, a po półgodzinie dla pojazdów jadących w dół. Przejazd 2, 5 km tunelem wprawia nas w stan grozy, tunel jest nieoświetlony kręty, bardzo wąski i stromo pnie się w górę. W końcu udaje nam się z niego wyjechać, ale na zewnątrz na tej wysokości kompletnie nic nie widać. Docieramy pieszo do farmy, ale zamiast wspaniałego widoku obserwujemy jedynie gęstą powłokę zasnutą mgłą. Niestety dzisiejsza aura nam nie służy.
Z nadzieją oczekujemy poprawy pogody podczas kolejnego punktu zwiedzania. Ruszamy zatem w dalszą drogę. Po kilkudziesięciu km dostrzegamy w oddali dolinę Mabodalen, gdzie czekają na nas kolejne atrakcje – wodospad Voringfossen (182 m) Stanowi on gwałtowny spadek rzeki Bjoreiro i strumyczka o nieokreślonej nazwie. Najwspanialszy widok na Voringfossen rozpościera się z płatnego parkingu (30 NOK) przy Fossli Hotel. Do parkingu docieramy nową drogą, która żeby stracić wysokość w możliwie łagodny sposób została spiralnie zaprojektowana i zbudowana. Podczas wspinaczki nową trasą wjeżdżamy do tunelu, który spiralnie zakręca wewnątrz góry i pokonuje wysokość 400 stopni. Niestety utrzymująca się mgła nie pozwala nam dostrzec wodospadu, robi się coraz chłodniej i ciągle pada. Słyszymy tylko szum rozpryskującej się o skały wody. W jednej chwili wiatr rozdmuchuje gęstą powłokę, jakby specjalnie dla nas. Na krótką chwilę Voringfoseen ukazuje nam się w całej swej okazałości. Z wysokości 300 m obserwujemy wodospad, który spływa do doliny Mabodalen. Wszystko to wygląda to urzekająco i niesamowicie. Niestety za moment mgła znów przesłania nam widok i cud natury ginie nam z oczu.
Kierując się w stronę Geilo jedziemy przez Hardanger – skalisty, największy płaskowyż Europy, wyniesiony na wysokości 900 m. n.p.m. Zajmuje on powierzchnię 20 tyś km Pomimo ulewnego deszczu i niskiej temp – 4 st. C po drodze zatrzymujemy się co chwilę. Naszą uwagę przykuwa arktyczna roślinność tego terenu – porosty i mchy, które zagarniam do pudełeczka z pamiątkami. Okazuje się, że na wolności żyje tutaj kilka tyś reniferów, niestety przy dzisiejszej słabej widoczności nie udaje nam się dostrzec , ani jednego z nich. U wrót Hardangerviddy otoczenie staje się coraz bardziej łagodne, stopniowo wypogadza się. Geilo wita nas słońcem i piękną pogodą.

Zdjęcia (20)

Komentarze (0)